Kiedyś na pewno

Nie otwierajmy złu drzwi, bo potem tak strasznie trudno je zamknąć.

Postaci dramatu:

Kamila – piękna, zdolna tancerka, mistrzyni tańca towarzyskiego, od dwóch lat szczęśliwie zakochana we wrażliwym matematyku, Arturze.

Dorota – bardzo przeciętnej urody, zakompleksiona marzycielka, singielka, której pasją (jedyną) jest nauka angielskiego.

Co łączy te dwie, na pozór tak różne dziewczyny? Po pierwsze – przyjaźń. Po drugie: trudne relacje z rodzicami.

Galerię postaci uzupełniają:

Sławek – pedant z nerwicą natręctw i wieloma fobiami, Kicia, która serce straciła dla żonatego mężczyzny, uwodziciel o atletycznej postawie – Waligóra oraz Majka – rezolutna młodsza siostra Doroty.

Rodzice Kamili ciągle się kłócą. O wszystko. Ich kłótnie przypominają wręcz relacje małych dzieci, wciąż robiących sobie na złość. Kamili trudno zatem z nimi żyć, bo nieustannie lawiruje między nimi obojgiem. Na szczęście jest zaskakująco w swoim postrzeganiu świata dojrzała. U rodziców Doroty jest zupełnie inaczej. To światowej sławy scenografowie, rzadko bywający w domu, praktycznie nieznający swoich obu córek. Obowiązki rodzicielskie wypełniają, dzwoniąc co jakiś czas do domu, w którym dziewczynkami opiekuje się babcia.

I, jak to w życiu bywa, a młodzieńcze serca nie drzemią – pojawia się uczucie. Jakby go nie nazwać – emocją, zadurzeniem, fascynacją, młodzieńczą miłością. I bywa ono różne – czasem budujące, czasem destrukcyjne.

Kamila na wakacyjnym zgrupowaniu poznaje przystojnego lekkoatletę Waligórę, któremu nie potrafi się oprzeć. Gdy wraca do domu, jej związek z Arturem nie jest już taki sam. Dorota natomiast po nudnych wakacjach u dziadków z utęsknieniem idzie do szkoły, gdzie początek roku przyniesie niespodziankę w postaci przystojnego studenta prowadzącego zajęcia WF-u.

Kruchość związków, które rozpoczynają się w młodym wieku jest powszechna, co nie znaczy, że mniej boleśnie odczuwana niż w wieku dojrzałym.

A zdrada boli zawsze… I ma różne oblicza.

Co jest w niej bardziej istotne w zdradzie: fakt jej zaistnienia czy pobudki kierujące człowiekiem?

Ewa Nowak porusza trudne tematy i sprawnie prowadzi splatające się watki aż do ostatnich zdań, nie zaniedbując żadnego z nich. Jak w życiu: akcja – reakcja i… konsekwencje.

Książka Ewy Nowak ‚Kiedyś na pewno’ jest prawdziwym odzwierciedleniem teraźniejszego życia młodzieży. Ich szczęścia jak i problemów. Głównymi bohaterkami powieści są Kamila i Dorota, przyjaciółki, jednak czytając książkę warto się zastanowić czy aby na pewno jest to przyjaźń?! A może to tylko zwykła szkolna znajomość?

Obie mają kłopoty w domu, nie układa im się w sprawach sercowych, a na dodatek ich wzajemne relacje zostają poddane ciężkiej próbie.

Książka pokazuje jak trudne przeszkody stawia nam życie, i jak niebezpieczny jest los.

Książka posiada także głębokie refleksje, ta spodobała mi się najbardziej:

„- Czego w swoim życiu nienawidzisz najbardziej?

– Dwóch słów: ‚kiedyś’ bo to potwierdzenie, że nie umiesz czegoś umiejscowić w czasie, czyli zmyślasz, i ‚na pewno’ bo nic na tym świecie nie jest pewne’.

Sądzę, że książka ta warta jest przeczytania. Polecam ją nie tylko młodzieży, ale przede wszystkim rodzicom.

Patrycja Langowska, uczestniczka Młodzieżowego Dyskusyjnego Klubu Książki przy MiPBP w Wąbrzeźnie

Ewa Nowak — polska pisarka, pedagog terapeuta, publicystka. Zadebiutowała w 1997 r. w „Filipince” tekstem dotyczącym zdawania egzaminów ustnych. Współpracuje z czasopismami „Cogito”, „Victor Gimnazjalista”, „Victor Junior”, „Trzynastka”, „Sens”. W 2002 roku ukazała się jej pierwsza powieść – „Wszystko, tylko nie mięta”. Od tamtej pory napisała już trzydzieści książek.

Książki tej autorki poruszają aktualne problemy współczesnej młodzież, co zapewne wynika z doświadczenia zawodowego. Rodziców, czasem zagubionym w meandrach psychiki swoich dzieci lektura tych powieści na pewno ułatwi obranie właściwego kierunku na rodzicielskiej busoli. Misja Ewy Nowak polega bowiem na stawianiu pytań i pozwalaniu bohaterem odpowiadać na nie po swojemu.

Ważniejsze wyróżnienia i nagrody otrzymane przez Ewę Nowak:

• „Bardzo biała wrona” – Książka Roku 2009 Stowarzyszenia Przyjaciół Książki dla Młodych Polskiej Sekcji IBBY,

• Wyróżnienie w I Konkursie Literatury Dziecięcej 2009 za książkę „Pajączek na rowerze”.

© Prószyński Media Sp. z o.o. 1998-2018 Wszelkie prawa zastrzeżone.

Projekt i rea