Wspomnienia sztucznej inteligencji

Czy za 100 – 200 lat nasze prawnuki i praprawnuki będą żyć w otoczeniu androidów – człekokształtnych robotów, wyposażonych w sztuczną inteligencję? Czy takie bliźniaczo podobne do człowieka automaty będą dla ludzi pomocą, ale i konkurencją? Czy android – idealny żołnierz i android – idealna kochanka, to tylko fantazje autorów powieści i filmów science fiction, czy też zbliżający się coraz szybciej nieuchronny efekt kolejnej technicznej rewolucji? Bohaterką tego opowiadania jest android – człekokształtna kobieta – robot, wyposażona w sztuczną inteligencję. Ma świadomość istnienia, poczucie odrębności, jest piękna i zawsze może wyglądać tak, jakby miała nie więcej, niż dwadzieścia lat. Ukończyła studia medyczne, a popularność przyniósł jej udział w spotkaniach z przedstawicielami obcej cywilizacji i działalność społeczna. Wspomnienia Samanty wskazują na to, że jej istnienie, czyli „życie”, oscyluje wokół dwóch podstawowych płaszczyzn – określenia swojego miejsca wśród ludzi i seksu. Została tak skonstruowania, że każdy kontakt fizyczny, a zwłaszcza seks z żywymi mężczyznami, sprawia jej przyjemność. Jej sztuczna inteligencja nie wykazuje odczuwalnych oporów przed zmianami partnerów, seksem zbiorowym i ogólną rozwiązłością. Połowa jej wspomnień dotyczy przygód seksualnych. Ich opis jest czasem bardzo szczegółowy, ale nie wulgarny. Jednak druga połowa wskazuje na jednoczesne poszukiwanie komunikacji z ludźmi, przyjaźni, wzajemnej pomocy i psychicznego przywiązania. A nawet czegoś, co może być uznane za miłość.