Brzemię odpowiedzialności: Blum, Camus, Aron, i francuski wiek dwudziesty

Léon Blum był przywódcą Francuskiej Partii Socjalistycznej w okresie międzywojennym. Dwukrotnie, w latach 1936 i 1938, był też premierem rządu sformowanego przez Front Ludowy i najbardziej znaczącym politycznym przeciwnikiem rządu w Vichy — za co uwięziono go, wytoczono mu proces i deportowano. Raymond Aron w latach 20. ubiegłego wieku przyćmiewał intelektem innych absolwentów Ecole Normale Supérieure (wśród nich Jeana-Paula Sartre’a) i był najbardziej obiecującym młodym francuskim filozofem swego pokolenia. Albert Camus, mimo swego skromnego „kolonialnego” pochodzenia i prowincjonalnej edukacji, w powojennej Francji wybił się z niebytu na pozycję gwiazdy politycznej, powszechnie rozpoznawany jako partner, kolega, i rywal intelektualny Sartre’a i Simone de Beauvoir.

Oto trzej bohaterowie Brzemienia odpowiedzialności Tony’ego Judta. Opowiadając ich skomplikowane historie, znakomity amerykański historyk pokazuje, jak intelektualiści powinni uczestniczyć w życiu publicznym: bez oglądania się na polityczną modę i bez zaślepienia ideologią.

Pouczający i elokwentny esej o intelektualnej odwadze w okresie — według określenia autora — intelektualnej nieodpowiedzialności.„New York Times”

Tony Judt (1948—2010) — wybitny znawca historii Francji i Europy Środkowej, eseista. Regularnie publikował m.in. na łamach „The New Republic” i „New York Review of Books”. Autor licznych książek, w tym syntezy najnowszej historii Europy pt. Powojnie (2005), wyborów tekstówZapomniany wiek dwudziesty (2008) i Pensjonat pamięci (2010) oraz manifestu Źle ma się kraj (2010). Nakładem Wydawnictwa Krytyki Politycznej ukała się jego kontrowersyjna książka Historia niedokończona. Francuscy intelektualiści 1944—1956 (2012).