Fotocytatografia polska (1). Koniec XVIII – początek XXI w

FOTOCYTATOGRAFIA POLSKA to moja autorska seria, rejestrująca, dokumentująca,fotodokumentująca jednostki języka polskiego, zarówno te nieznane,
nieodkryte dotychczas, tające się w górach papieru, w rocznikach starych gazet, czasopism, w piramidach zapomnianych książek, jak też jednostki tak czy inaczej już znane, notowane w rozmaitych słownikach, opracowaniach słownikowych
i niesłownikowych, ale w stopniu iewystarczającym, z dokumentacją niepełną, przypadkową. Istotne jest właśnie życie wyrazów, tj. jednostek języka, od momentu ich narodzin aż do całkowitego wygaśnięcia ich aktywności (nie: śmierci). Każda jednostka, która kiedykolwiek zaistniała, jest trwałym znakiem i zarazem fragmentem Rzeczywistości dostępnej nam, ujęzykowionym istotom.
FOTOCYTATOGRAFIA POLSKA już od tomu 1. sygnalizuje, i buduje, jeszcze jeden przełom: w wyborze źródeł autor nie kieruje się ani cenzurą zewnętrzną (której obowiązki w Polsce od 1989 r. pełni skutecznie tzw. polityczna poprawność), ani cenzurą wewnętrzną; nie stosuje też cenzury gramatycznej, funkcjonalnej, tzn. szeroko dokumentuje użycie najrozmaitszych nazw własnych i leksyki odonomastycznej. Porównanie bogatej cytatografii znanej dość powszechnie z 11-tomowego Słownika języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego z moją fotocytatografią być może będzie interesujące dla niektórych leksykografów.