Klasyczny język tybetański

‚Język tybetański zaliczany jest do rodziny języków chińsko-tybetańskich, a wraz z birmańskim tworzy grupę języków tybeto-birmańskich. Ze względu na swą długą historię, zasięg i kulturotwórczą rolę język tybetański jest, obok chińskiego, najważniejszym językiem Azji Wschodniej i Środkowej. Historia języka tybetańskiego sięga połowy VII wieku i wiąże się z wprowadzeniem religii buddyjskiej do Tybetu. Wraz z upiśmiennieniem podjęto w następnych stuleciach wielkie zadanie przetłumaczenia – głównie z sanskrytu – ogromnego zbioru pism buddyjskich. Tę znormalizowaną wówczas dla potrzeb przekładu postać języka tybetańskiego określa się często mianem „tybetańskiego klasycznego”.Marek Mejor, profesor na Wydziale Orientalistycznym Uniwersytetu Warszawskiego i w Katedrze Orientalistyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, prowadzi wykłady i seminaria z historii buddyzmu, literatury buddyjskiej i historii filozofii indyjskiej. Autor książki Sanskryt w serii „Języki Azji i Afyki”.Agata Bareja-Starzyńska, adiunkt na Wydziale Orientalistycznym Uniwersytetu Warszawskiego i wykładowca w Katedrze Orientalistyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Mongolistka i tybetolog, prowadzi zajęcia m.in. z gramatyki klasycznego j. tybetańskiego, literatury, kultury i historii Tybetu. Bada historię upowszechnienia buddyzmu tybetańskiego w Mongolii, jego dziedzictwo kulturowe na przestrzeni dziejów i współczesną sytuację oraz kontakty tybetańsko-mongolskie.’