Iluzja

Los nie obszedł się z Olą łaskawie. Od najmłodszych już bowiem lat czuje, że jest dzieckiem niechcianym, i tak jest w istocie . Życie Oli to nieustający konflikt z matką, w którym obie strony nie szczędzą sobie razów, obelg i upokorzeń. Dziewczynka jest bardzo wrażliwa, kocha teatry i baśnie, a wśród nich najbardziej Królową Śniegu, którą uważa za dobrą, tyle że nieszczęśliwą, bo niekochaną przez nikogo na świecie. Ola stopniowo przestaje czuć się bezpiecznie; pojawiają się koszmary, upiorne sny, które wciąż powracają i wpływają na jej zachowanie. Iluzja to powieść o walce małej dziewczynki Oli, która wbrew wszystkiemu i wszystkim postanawia żyć i przetrwać. I mimo że z biegiem czasu mała dziewczynka dojrzewa, aż w końcu staje się kobietą, to nie przestaje walczyć i nie przestaje być… małą dziewczynką, która zachłannie potrzebuje rodzicielskiego (przede wszystkim jednak matczynego) ciepła i miłości. Z jednej strony dziecko pozbawione tych uczuć próbuje przekonać rodziców do siebie, udowodnić im, że zasługuje na miłość, z drugiej nienauczone miłości, nie potrafi jej okazywać. Książka napisana jest barwnym językiem, dostosowanym do realiów i adekwatnym do postaci. Nie czuć sztuczności w ich wypowiedziach, wszystko jest naturalne, łącznie z pijackim bełkotem… Niesamowite są też opisy i to zarówno tego, co dzieje się za oknem, jak i tego, co bohaterka sama przeżywa w swojej głowie i sercu. Tu podkreślić trzeba literackość języka i umiejętność dawkowania informacji, co pozwala czytelnikowi na rozbudzenie fantazji. Sprytnie Autorka tym manipuluje, powodując, że czytelnik oczami wyobraźni podąża za bohaterką i widzi to, na co ona patrzy. Opisy zaś są tak sugestywne, że człowiek czuje chłód wiatru na plecach, krople deszczu na karku czy samotność nieakceptowanego dziecka. Przy czym Autorka elokwentnie i z wielkim znawstwem operuje pojęciami literackimi odpowiednio podsycając atmosferę. Niby wszystko się monotonie snuje, czas biegnie utartym torem, a jednak co chwilę coś burzy ten spokój. Akcja jest sprawnie zbudowana, postępki, nawet te najpodlejsze, nie zaskakują, jedno prowadzi do drugiego, czasami tylko rodzi się w człowieku bunt i aż chce się krzyknąć: „Kobieto, przytulże wreszcie to dziecko! Zobacz, jaką narzutę wycięło, dla ciebie!”. – Klaudia Dróżdż Barbara Tomaszewska o sobie: Z zawodu jestem zoopsychologiem-terapeutą. Przy tym piszę i publikuję artykuły na temat zachowań psów oraz kotów; w celu edukacyjnym spotykam się również z młodzieżą i dziećmi. Lubię zwierzęta i ludzi, kocham naturę, uwielbiam życie. Interesuje mnie wiele rzeczy, zwracam uwagę na to, co wokół i widzę ohydę, ale i piękno świata. Emocjonują mnie wiersze – to moja „szara strefa”. Mieszkam i pracuję w Legnicy.