Flanelowe legendy

Dawno, dawno temu, za rzekami, za lasami; w małym miasteczku, jakich w naszym kraju tysiące; w czasach, gdy mało kto miał własny telefon komórkowy, a internet widywało się tylko w kafejkach po 5 zł za godzinę; żyło sobie wówczas kilku punkowców, którzy mieli dość kiszenia się w domu, postanowili więc wyruszyć na festiwal znany im tylko z piosenki Brudnych Dzieci Sida. Mieli zamiar bawić się do rana, pić do upadłego i może nawet poznać jakąś fajną dziewczynę. Pragnęli jedynie punk rocka, głośnej muzyki i dymu.

A co tam widzieli, ile wypili, kogo spotkali i jak się bawili, to historia, która w dzisiejszych czasach może się nam wydawać fantastyką. Jednak zapewniam Cię mój drogi czytelniku, że i ja tam z nimi byłem, tanie wino piłem, pod gołym niebem spałem, ‚Strzelby z Brixton’ śpiewałem, na własnych nogach się chwiałem, a co spamiętać zdołałem, to w formie legend, na własnej flanelowej koszuli, krwią i markerem po latach spisałem.