Długie popołudnie

Najlepszy debiut powieściowy w Wielkiej Brytanii w 2001 (Zwycięzca McKitterick Prize).

Powieść zaczyna się niczym nieskomplikowana historyjka o bogatej i błyskotliwej angielskiej rodzinie, która z powodów zdrowotnych tuż przed I wojną światową zamieszkała w Mentonie na południu Francji. Potem, z biegiem czasu, w latach 20. i 30. można dostrzec stopniowe narastanie neurozy, zamknięcia się w sobie, izolacji, a nawet omamów.

Komfort i piękno willi w Mentonie zdają się paraliżować w bezlitosnym słońcu południa; drobiazgowo opisywana przez autora obfitość jedzenia czyni powolne i bezcelowe życie jeszcze bardziej ospałym. To, co nie zostało w tej książce wypowiedziane, jest tak samo ważne jak słowa, które w niej padły. Czasami to miłość, czasem nienawiść. Tak wiele pozostaje ukryte po to, by nagle wyjść na jaw i wywołać wstrząs. Powieść pokazuje śmiertelne drgawki rytuałów i zasad, które niegdyś kształtowały życie.

‚Pierwsza powieść Gilesa Waterfielda, niczym nowele Anity Brookner, opisuje zamknięty świat emocji, przeżyty w klaustrofobicznym otoczeniu. To kusząco staromodna powieść… Jak w dobrym utworze z epoki, Waterfield przywołuje czar utraconego stylu życia, przy okazji odsłaniając wszystkie jego niedorzeczne wybryki’.

‚Independent’

‚Zapadająca w pamięć pierwsza powieść Waterfielda to studium małżeństwa, miłości i strachu. To niemal doskonały obiekt historyczny’.

‚Express’

Elegancko powściągliwy styl… delikatny i wielkoduszny

‚Guardian’

‚Waterfield perfekcyjnie uchwycił ospały, nieuciążliwy tryb życia ekspatów prowadzący do tragicznego, zapadającego w pamięć, niespodziewanego końca’.

‚Daily Mail’

‚Piękna książka oparta na historii dziadków Waterfielda. Autor pisze klarownie i z domieszką życzliwości o ich lęku i rozbiciu emocjonalnym oraz niedoskonałościach charakteru, które sprawiły że nie byli zdolni do stawienia czoła zmianom, z jakimi przyszło im się zmierzyć’.

‚The Times’

Nadzwyczajny debiut powieściowy

‚Express’ (w zestawieniu polecanych lektur wakacyjnych)

Znakomicie wyważona pierwsza powieść Gilesa Waterfielda ‚Długie popołudnie’ przenosi nas do Mentony na Riwierze, w czasach pierwszej i drugiej wojny światowej i pomiędzy nimi: przepych, spokój i rozkosze, którym położyła kres cicha, ale przejmująca tragedia.

Lucy Hughes Hallett, ‚The Sunday Times’