Mahabharata Epos indyjski

Mahabharata
– najbardziej obszerny oraz jeden z najstarszych poematów epickich znanych
ludzkości, powstały w starożytnych Indiach i zapisany w sanskrycie.
Mahabharata liczy sto tysięcy ślok (dwu- i czterowierszy), jest osiem razy
dłuższa od Iliady i Odysei razem wziętych. Epos ten opowiada o
współzawodnictwie pomiędzy rodami Pandawów i Kaurawów zakończonym
osiemnastodniową, wyniszczającą bitwą na polach Kurukszetry, świętego miejsca
pielgrzymek w środkowych Indiach. W szeregach wojsk Pandu poczesne miejsce
zajmuje Kryszna, syn królewskiej dynastii Jadu, który widząc zwątpienie i
rezygnację swego przyjaciela Ardżuny, tuż przed rozpoczęciem bitwy udziela mu
filozoficznego wykładu w formie Bhagawad Gity. Obejmująca ponad siedemset
ślok ‚Pieśni Pana’ (zapisana w części Mahabharaty zwanej Biszma
Parwa) wyjaśnia w zwięzły sposób trzy podstawowe nurty jogi: karma (szkołę
działania pozbawionego rezultatów karmicznych), dźnana (jogę wiedzy
spekulatywnej) oraz bhakti (czyli bezinteresowne oddanie dla Najwyższego).
Uważaną za Piątą Wedę (pańćana weda) Mahabharata ustanawia supremację
Kryszny, jako summum bonum całego stworzenia i jednocześnie Najwyższego
Osobowego Boga, powtarzając jednocześnie zawarte w literaturze pańćaratra
takiej jak sadhana, czy moksza. Ze względu na dogłębność i rozciągłość
tematów związanych z kultem Kryszny, Mahabharata uważana jest za
‚encyklopedię religii i filozofii wisznuizmu’. (źródło : Wikipedia)