Publiczne egzekucje

Jeszcze do niedawna powszechnie uważano, że sprawiedliwości nie tylko musi stać się zadość, ale że należy ją też wymierzać w sposób publiczny. Wykonanie egzekucji na oczach jak największej widowni było więc rzeczą niezwykle istotną.

Autor Publicznych egzekucji – obficie czerpiąc z dawnych opisów i relacji – ukazuje m.in.:

* cierpienia zadawane niewolnikom na arenach starożytnego Rzymu ;

* drogę do Tyburn, gdzie wieszano skazanych przez londyńskie sądy;

* wieszanie, włóczenie i ćwiartowanie – najstraszniejszą karę, przewidzianą dla winnych zdrady stanu;

* palenie na stosie – nie tylko heretyków, ale także podejrzanych o czary; ten sam los spotykał fałszerzy monet i kobiety winne zamordowania męża;

* rządy terroru, gdy francuska gilotyna pracowała bez wytchnienia, by uwolnić naród od ‚wrogów Republiki’;

* wreszcie, wykonywane jeszcze do niedawna wyroki śmierci na krześle elektrycznym, uważane za bardziej humanitarne niż przez powieszenie.