MaddAddam

III tom trylogii MADDADDAM.

Toby, ocalała ze stworzonej przez człowieka zarazy, która spustoszyła ziemię, opowiada historie.

Historie o dawnym świecie i historie, które ukształtują świat nowy.

Opowieści tych uważnie słucha Czarnobrody, jeden z niewinnych Derkaczan, istot stworzonych po to, by zastąpiły ludzi. Ich prorok, Yeti-Jimmy, zapadł w śpiączkę, wybierają więc sobie nowego bohatera – Zeba, mężczyznę, którego kocha Toby. Same opowieści jednak nie wystarczą, gdy garstka ocalałych musi dać odpór przebiegłym świnionom, napadającym na ich skromny ogród, i zdziczałym, podstępnym paintbólowcom.

Witajcie w świecie niesamowitej wyobraźni Margaret Atwood.

Dzieło żywej, światłej inteligencji… „MaddAddam” to istna jazda bez trzymanki.

„Guardian”

Ostatnia część trylogii Atwood opisującej globalny kataklizm tętni ciętą satyrą, skrytym pod pozorami powagi humorem i słownymi fajerwerkami.

„Sunday Times”

Żywe poczucie humoru i humanizm Atwood czynią „MaddAddam” ożywczą lekturą. Wspaniałe zakończenie serii wyłamującej się z ram gatunkowych.

„Mail on Sunday”

Wzruszająca, a zarazem bardzo zabawna… „MaddAddam” to nadzwyczajne dokonanie.

„Independent on Sunday”

Atwood splata wątki zawarte w poprzednich dwóch książkach i prowadzi je do wspaniałego zakończenia… Jej proza w cudowny sposób łączy w sobie humor, bunt i piękno… Finał pomysłowej trylogii Atwood rozpala ogień ze współczesnych nam lęków, by ugasić go nadzieją na przetrwanie planety.

„New York Times”

Niewielu pisarzy potrafi wykreować świat tak głęboko wciągający, tak zabawny, tak tętniący – o ironio – życiem. „MaddAddam” to w gruncie rzeczy pean na cześć nieprzemijającej mocy mitu i opowieści; jak wszystkie najbardziej przenikliwe wizje przyszłości, tak naprawdę mówi o czasach nam współczesnych.

„Daily Mail”

W ostatnim tomie trylogii autorka posługuje się charakterystyczną dla siebie chłodną, wszechwiedzącą satyrą, do tego jednak dokłada autentyczne przywiązanie do upadłego świata. Dzieło Atwood przywodzi na myśl późne komedie Szekspira; jej cięty dowcip i czarny humor łączą się ze współczuciem i czułością dla zmagających się z przeciwnościami istot ludzkich… Jako że prawie wszystko w przedstawionym świecie uległo zniszczeniu, forma powieści, wirująca efektownie jak szkiełka w kalejdoskopie czy piksele w złożonej grze komputerowej, na pierwszy rzut oka zdaje się ten chaos odtwarzać. Jednak sztukmistrzyni Atwood w pełni panuje nad tym pozornym nieładem, żonglując technikami narracyjnymi z postmodernistyczną uciechą.

„Independent”

Zapadający w pamięć, niedający chwili wytchnienia triumf… Autorka wirtuozersko wszechstronna, obdarzona wyobraźnią, która równie żywo reaguje na zagadnienia naukowe, jak na dziedzictwo literackie, w którym jest zakorzeniona… Dystopia, ponad którą Atwood puszcza w ruch lustrzaną kulę zbudowaną z różnych gatunków literackich.

„Sunday Times”

Praca nad tą powieścią może i trwała dekadę, ale zdecydowanie warto było poczekać… Margaret Atwood nie tylko doprowadza do końca jedną z najbardziej przerażających wizji dystopijnych bliskiej przyszłości w literaturze współczesnej, ale i wciąga nas na nowe obszary lęku egzystencjalnego.

„The Times”

Epicka dystopijna wędrówka przez ziemię jałową wyżyn nauki i nizin człowieczeństwa, u której kresu leży nadzieja.

„The Independent”

Ostatnia część genialnej trylogii Atwood skrzy się efektowną i zjadliwą satyrą.

„Publishers Weekly”

Margaret Atwood to światowej sławy powieściopisarka, poetka, krytyczka literacka, feministka i aktywistka polityczna, wymieniana wśród najpoważniejszych kandydatów do literackiej Nagrody Nobla. Jej książki ukazały się w ponad trzydziestu językach. Do jej dorobku literackiego należą między innymi „Opowieść podręcznej”, na kanwie której nakręcono film pod tym samym tytułem, Ślepy zabójca”, powieść nagrodzona Booker Prize, i „Oryks i Derkacz”, nominowana do Booker Prize i Orange Prize.