Szklane serce

Jest środek zimy, dla mieszkającego w Katowicach Patryka Milewskiego – młodego, niespecjalnie uznanego pisarza – jest to najgorszy okres życia. W pierwszy dzień roku rozpadł się jego związek z Anetą, kobietą, która była dla niego wszystkim. Od tego czasu egzystuje w marazmie, coraz głębiej zapadając się w sobie. Kolejne próby podniesienia się z tego stanu kończą się fiaskiem, a każdy dzień jego życia wydaje się gorszy od poprzedniego. Doprowadzony na skraj wytrzymałości psychicznej pisarz podejmuje jeszcze jeden wysiłek by wyjść na prostą – zaczyna pracować nad opowiadaniem, którego główny bohater zabija swoją byłą dziewczynę. Rzuca się tym samym w spiralę introspekcji, która prowadzi do niespodziewanych odkryć. Okazuje się, że nic nie jest takie, jakie się wydawało…

Szklane Serce to debiutancka powieść Macieja Mielusa. Jest to ambitne połączenie melodramatu i powieści psychologicznej ze śladowymi elementami innych gatunków. Szklane Serce można odczytywać na wielu warstwach – jako zawierającą potężny ładunek emocjonalny historię straconej miłości, dramat człowieka walczącego z depresją, opowieść o odkrywaniu samego siebie, studium obsesji dążenia do prawdy, czy nawet jako jedyny w swoim rodzaju traktat na temat pisania. Niezależnie jednak od sposobu odczytania, jest to powieść, która porusza i zapada w pamięć, a kolejne możliwości interpretacji jej treści sprawiają, że nie jest to lektura ‚na jeden raz’. RECENZJE KSIĄŻKI:

Maciej Mielus ‚Szklane serce’ – odkrycie literackiego talentuAutor nieznany, tytuł niezapamiętany – tak bywa często z wieloma pozycjami, które dostajemy w swoje ręce, bo któż jest w stanie przeczytać wszelkie książki świata? Nikomu się taki fenomen nie udał i nie uda, warto jednak poświęcać czas na degustowanie tego, co posiada literacki smaczek.Maciej Mielus powieścią ‚Szklane serce’ otwiera nowe szlaki, przecierając te już istniejące i jako młody, zaledwie dwudziestodwuletni twórca wkracza silnym krokiem na arenę starć kreacyjnych. Główną postacią swego utworu czyni Patryka Milewskiego, zamieszkującego Katowice, a co istotniejsze, borykającego się z odejściem ukochanej kobiety – Anety. Wszechwiedzący narrator, już na początku dzieła, uderza czytelnika dokładnością opisywanych uczuć oraz rzeczywistości, niemalże na miarę pozytywistycznej skrupulatności referowania otoczenia (co w pewnych momentach może wydawać się ciut męczące, jednak przebrnięcie przez tak skonstruowany obraz daje ciekawie przedstawioną paletę barw uczuciowych bohatera). Autotematyzm przedziera się przez sylwetkę Milewskiego jako literata miotanego rozterkami i usiłującego zapanować nad chaosem własnej duszy. Dojrzałe pytania retoryczne, jakie zadaje sobie twórca, są drogą do poszukiwania odpowiedzi dotyczących procesu pisarskiego. Chwilami ma się wrażenie, że książka odzwierciedla dokładnie mit Syzyfa – Patryk jest mężczyzną borykającym się z brakiem jednolitej artystycznej koncepcji, nieustannie go przygniatającej, a odbiorca staje się wówczas bliskim obserwatorem spijającym jego pot. Dodatkowym atutem jest odkrywanie ważnego aspektu literaturoznawczego, rodzącego się na łamach dialogowości utworu – dzieło zawsze zawiera elementy autobiograficzne autora, nawet jeśli ukryte są pod pewną maską pozorów.Maciej Mielus

Urodziłem się w 1988 roku w Chrzanowie (województwo małopolskie), studiuję filologię polską na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach i od dawna pragnąłem być pisarzem. Być, a nie bywać. Nie pamiętam, kiedy zrodziło się to pragnienie, ale wiem kto je we mnie zaszczepił – byli to Edgar Allan Poe, Stephen King, Dostojewski, Marquez, Witkacy, Gombrowicz, Uniłowski i cała plejada innych pisarzy, którymi się zaczytywałem odkąd pamiętam. Nie było chyba dla mnie innego wyjścia – musiałem sam zacząć tworzyć.

W swojej działalności pisarskiej nie ograniczam się do tworzenia tylko w zakresie jednego gatunku, stawiam na różnorodność. Część moich projektów literackich to powieści i opowiadania obyczajowe, psychologiczne lub melodramaty – rzeczy oparte na moich codziennych obserwacjach i doświadczeniach, często w dużym stopniu autobiograficzne, angażujące czytelnika emocjonalnie lub (a czasami, zarówno) intelektualnie. Inne zrodziły się z mojej fascynacji literaturą ‚lekką’, tą postrzeganą jako komercyjną i czysto rozrywkową. Są to przede wszystkim horrory, thrillery oraz kryminały – wszystko, co ma na celu zapewnić czytelnikowi jak największą przyjemność z czytania.

Swoim debiutem literackim w f