Amor fati

”Granice mojego języka są granicami mojej pamięci’ – deklaruje poeta parafrazując Wittgensteina. To prawda, bo właśnie zawartość pamięci ‚w Amor fati’ wydaje się główną materią rozbudowanych monologów, wciąż dopełnianych kolejnymi wspomnieniami, rozgałęziającymi się wielospójną siecią, która niby Internet, nigdy nie wysnuje się do końca. Po raz kolejny w twórczości Brakonieckiego manifestuje się rzeczywistość jako jedność w wielości. Wielości nieogarnionej, bo jest to ‚zanurzanie w widzeniu świata, aby poczuć / że do niego już nie należysz’. Nieosiągalna Jednia staje się próbą sensu, hipotezą nieznanej całości, wywiedzioną nie z aforystycznej formuły, lecz monstrualnego nagromadzenia dowodów istnienia’. z posłowia Piotra Michałowskiego