Bambino

Najsłynniejszapowieść Ingi Iwasiów nominowana do nagrody Nike.PowojennySzczecin, miasto ludzi przemieszczonych. Maria przybyła tu z Kresów,Janek jest nieślubnym dzieckiem wychowanym przez dziadka z Wielkopolski, Annapochodzi z Gorlic i jest ambitną dziewczyną z dobrego domu. Ja mam na imię Ula,a tak naprawdę Ulrike – ukrywam swoje niemieckie pochodzenie, tak jak mójkochanek Stefan ukrywa, że jest Żydem. Oderwani od rodzin, próbujemy zbudowaćcoś nowego, swojego, zaznać szczęścia. Pędzimy, uciekamy, męczą naswspomnienia, cieszy codzienność. Próbujemy oswoić dla siebie miasto, w którymskrzyżowały się nasze drogi.Fragment:’Ulalubiła się opalać. Słońce wynaleziono przed wojną, brązowa skóra znaczyłazdrowie. Higiena, przede wszystkim higiena. Ula lubiła się opalać wMiędzyzdrojach, nie potrzebowała do tego towarzystwa. Mężczyźni byli potrzebnidla kontrastu. Żeby na ich tle piękniej świeciła posmarowana olejkiem skóra.Żeby podziwiali odcień dekoltu widocznego w wycięciu perkalowej kreacji. Żebybyli. Stefan nie ściągał na plaży koszuli. Nigdy nie pytała dlaczego. Może miałzbyt delikatną skórę? Może nie chciał pokazywać pociętych bliznami pleców.Siedział w koszu, wykupionym na cały dzień. Wieczorem przytulała się w tymkoszu do niego, wkładając mu rękę pod koszulę, dotykając jego białego torsu.Opalona dłoń, wiedziała to, choć koszula była parawanem, wyglądała na nimniczym hebanowa rzeźba. Ten kontrast, jeszcze jedna różnica i słony smak,wyczuwalny przy muśnięciu wargami policzka, były znakiem. Znakiem, że są sobieprzeznaczeni. Że nie oderwą się od siebie. Znakiem zdradliwym, fałszywym’.