Bezpośrednie formy partycypacji pracowniczej. Polska na tle starych krajów Unii Europejskiej

Rosnącą popularność bezpośrednich form partycypacji pracowniczej wiązać należy z szybkim rozwojem nauk o zarządzaniu. Narastająca konkurencja zmuszała pracodawców do poszukiwania nowych źródeł przewagi konkurencyjnej przedsiębiorstwa, wśród których dostrzeżono niewykorzystany dotychczas olbrzymi potencjał intelektualny pracowników. Wykorzystywanie tego potencjału zaowocowało wzrostem pracowniczego zaangażowania w problemy przedsiębiorstwa, przedsiębiorczości i kreatywności, identyfikowania się z interesami przedsiębiorstwa. Przyniosło to poprawę rezultatów ekonomicznych przedsiębiorstwa.
Jedyną drogą, prowadzącą do tego celu jest partycypacja pracownicza, w tym przede wszystkim partycypacja bezpośrednia, nazywana również demokracją warsztatową. Oznacza ona bezpośredni udział zarówno indywidualnych pracowników jak i zespołów pracowniczych w podejmowaniu decyzji w ich miejscu pracy. Formy te spotkały się z poparciem pracowników, przynoszą bowiem zaspokajanie ich coraz wyższych potrzeb, takich jak: potrzeba zadowolenia i satysfakcji z wykonywanej pracy, potrzeba wykorzystywania posiadanych kwalifikacji, potrzeba samorealizacji itp. Sprawiło to, że w wielu krajach zyskały one dużą popularność i ich zakres nadal rośnie.
Książka prezentuje różnorodność form takiej partycypacji, a także jej wpływ na rezultaty ekonomiczne przedsiębiorstwa. Zakres tych form w warunkach polskich, a także ich rezultaty zostały przedstawione na tle dziesięciu starych krajów Unii Europejskiej.