Ci z wieżowców

Wstajesz rano i zaczyna się dzień. Idziesz do pracy pieszo. Jak jesteś tym szczęśliwcem, wyrabiasz się w godzinie czasu. Nie stać cię na samochód, jak dziewięćdziesiąt dziewięć procent społeczeństwa. W pracy efektywnie pracujesz kilka minut. Wszystko, co posiadasz jest gorszej jakości od tego, co dostępne tym z wieżowców. Oni są tam, a ty tutaj. Ciągnące się kilometrami wieżowce kradną ci promienie słoneczne, a ich mieszkańcy nadzorują twoją pracę. System w którym żyjesz nie odbiera ci swobody obywatelskiej, ale daje znacznie mniej niż sądzisz, że posiadasz. Twoja wolność jest pozorna, twoje przywileje ułudne, a twoje życie toczy się zbyt powolnym tempem. Ale żyjesz, trwasz, a potem się zakochujesz w kimś z innego systemu, w mieszkańcu wieżowca. Życie zaczyna ci się jawić w kolorach o innej intensywności. Dajesz radę uporządkować swój wewnętrzny, zawirowany świat, ale pewnego dnia znajdujesz się w złym miejscu i w złym czasie, i twoja walka o prawdę się rozpoczyna.