Dziedzictwo religijne Islamu. Ideologiczny asumpt eskalacji konfliktu społeczno-politycznego na tle kulturowo-cywilizacyjnego pluralizmu

Liczne interakcje pomiędzy cywilizacją euroatlantycką i światem islamu niewątpliwie stanowią współcześnie asumpt ku głębszej dezintegracji międzykulturowej. Pomimo wielu zabiegów na rzecz załagodzenia sporu, kwestia unifikacji społeczno-politycznej obu cywilizacji nadal pozostaje poza zasięgiem realizacji ze względu na permanentne zachowania odbiegające od norm uzależnionych w relacjach stosunków międzynarodowych. Islamu nie należy rozpatrywać w aspekcie nadziei Zachodu bądź jego zagrożenia, ale jako równoprawny podmiot wszelkich układów na arenie politycznej świata wraz z pogodzeniem jego charakterystycznego podejścia w zakresie niekonwencjonalnych metod oddziaływania w sferze socjalnej i politycznej.Współczesne zachwiania równowagi w kontaktach między obiema cywilizacjami stały się poważnym zagrożeniem dla funkcjonowania ładu na arenie międzynarodowej zarówno w stopniu mikro- jak i makrospołecznym, silnie korelując z możliwością oddziaływania na charakter i oblicze obecnych stosunków międzykulturowych. Nierealna jest kompletna weryfikacja oraz likwidacja zjawiska ponadnarodowego problemu religijnej dyskryminacji, której częściową minimalizację umożliwić może trwalsze zapewnienie kooperacji pomiędzy poszczególnymi podmiotami religijnymi, a wewnątrzpaństwowymi uregulowaniami skłaniającymi się do bardziej przychylnego stanowiska względem obcych narodowości, zarówno pod względem kulturowym, jak i religijnym.W pracy podjęto problem analizy wpływu parytetów religijnych islamu na rozwój konfliktów społeczno-politycznych w aspekcie pluralizmu kulturowo-cywilizacyjnego ze szczególnym uwzględnieniem zasad odbiegających od europejsko-amerykańskich standardów wytyczających stosunki międzyludzkie. W niniejszym studium scharakteryzowane zostało dziedzictwo kulturowe islamu, którego specyfika w zakresie pozornego uniwersalizmu oraz rygoryzm religijnej poprawności w znacznym stopniu odbijają się na współczesne relacje i postawę w kwestii umiędzynarodowienia kulturowo-cywilizacyjnej dychotomii, burząc harmonię relacji międzypaństwowych.Występowanie charakterystycznego rozbicia, antagonizmów i pogłębiających anomalii w koniunkturze polityczno-gospodarczej często uwarunkowane jest poziomem rozwoju cywilizacyjno-technologicznego konkretnego z państw oraz wypracowanymi mechanizmami różnorodnych systemów politycznych, które nie zawsze wiążą się z gwarancją poszanowania praw jednostki, zwłaszcza przy jednoczesnej integracji prawa koranicznego z większością dziedzin życia społecznego muzułmanów, ograniczając ich uczestnictwo w wymiarze szeroko pojętych stosunków międzynarodowych.Niezwykle istotne jest więc skonkretyzowanie poszczególnych zjawisk wpływających na pejoratywne nastawienie obu cywilizacji oraz umożliwienie, stopniowe zrozumienie i kontrolę wszelkich działań, wypracowując znacznie efektywniejszy system wspólnotowy dzielący kumulatywne wartości oraz alternatywne idee, których założony uniwersalizm przyczyniłby się do redukcji ksenofobii i kulturowo-religijnej dyskryminacji na arenie międzynarodowej. Hipotezą pracy jest przypuszczenie, iż w aspekcie perspektywy rozwoju ewolucji pejoratywnego nastawienia względem holistycznego ujęcia monogeniczności podmiotów cywilizacji muzułmańskiej i rygoryzmu religijnej poprawności, w efekcie internacjonalizacji stosunków międzynarodowych na tle heterogenicznego środowiska kulturowo-cywilizacyjnej globalizacji daje asumpt ku dalszej destabilizacji religijnego pluralizmu jednocześnie wywierając wpływ na dynamizm współczesnej koncepcji rozwoju społeczno-politycznych relacji pomiędzy społeczeństwami państw muzułmańskich, a cywilizacją euroatlantycką.