Dziennik panny służącej

Celestyna, służąca z Paryża, przyjeżdża na służbę na prowincję. Podczas
pobytu u państwa Lanlaire’ów prowadzi pamiętnik, w którym wspomina pracę w
innych domach. Opisuje swoje romanse, dawnych kochanków, śmieszne i tragiczne
historie, ekscentrycznych pracodawców. Pojawia się modny pisarz, obłudny
mieszczuch, działacz dobroczynny, zubożały hrabia ożeniony z bogatą
parweniuszką, stary fetyszysta czy zblazowany młodzieniec. Celestyna ma
niezwykle ostre pióro i znakomity dar obserwacji. I nie zna litości w
zdradzaniu tajemnic swoich chlebodawczyń oraz przywar swoich panów
zafascynowanych jej urodą.

U Lanlaire’ów Celestyna poznaje Józefa – służącego, tyrana,
stręczyciela i sadystę. Boi się go, ale jest także nim zafascynowana. Pewnego
dnia w lesie zostaje znaleziona zgwałcona i zamordowana dziewczyna – Klarcia.
Celestyna domyśla się, kto to mógł zrobić… Tylko czy jej to przeszkadza?

„Dziś powiedzielibyśmy, że ta powieść dozwolona jest od lat
osiemnastu – nie żeby była szczególnie gorsząca, ale dlatego, że wcześniej
trudno uchwycić jej głębsze intencje i docenić ten zgryźliwy humor”.

Joanna Żurowska

Octave Mirbeau
(1848–1917) – francuski pisarz, dramaturg, krytyk sztuki i dziennikarz, członek
Akademii Goncourtów. Urodził się w rodzinie średnio zamożnych mieszczan.
Porzuciwszy studia prawnicze, rozpoczął pracę jako dziennikarz. Był gorącym
zwolennikiem impresjonizmu, poświęcił szereg artykułów Monetowi i Pissarro,
jako jeden z pierwszych docenił Vincenta van Gogha. Pomógł wylansować Auguste’a
Rodina. Opublikował między innymi: Księdza
Juliusza, Sebastiana, Ogród udręczeń czy Kartki z notatnika nerwowca. Za życia Octave Mirbeau był jedną z
barwniejszych i lepiej znanych postaci świata dziennikarskiego i artystycznego
we Francji. Miał niezwykle rozpoznawalny styl i ostre pióro polemisty, którym
chłostał przywary swoich rodaków.