Enter Lear

Autorka stawia przed sobą ciekawe zadanie prześledzenia polskich przekładów Szekspirowskiego Króla Leara pod kątem strategii tłumaczenia, ze szczególnym uwzględnieniem specyfiki elżbietańskiego kodu teatralnego (inscenizacyjnego). Opierając się na wybranych tłumaczeniach przedstawia nie tylko modyfikacje lub pominięcia pierwotnych rozwiązań scenicznych, lecz również sposób, w jaki przekład dokonany w innej epoce i kulturze, dostosowuje tekst do konkretnych konwencji scenicznych oraz aktualnych preferencji interpretacyjnych. Pojmowany w ten sposób tłumacz staje się niejako pierwszym reżyserem przedstawienia, który rzeźbiąc w słowie, modyfikuje relacje osób i rzeczy, i tym samym współtworzy kolejne inscenizacje sztuki. Omówione zostały przekłady Jana Nepomucena Kamińskiego, Józefa Paszkowskiego, Macieja Słomczyńskiego i Stanisława Barańczaka, wybrane spośród innych głównie ze względu na liczne, bądź znaczące realizacje sceniczne.Praca w języku angielskim.********What part did translators play in the Polish history of Shakespeare translations? Did they look to Shakespeare only or lean towards the theatre by supplying scripts rewritten for their own time? Did they act as prompters, whispering words into the ears of the actors, or command the stage themselves to tamper with Elizabethan designs? The intricacies of the Polish theatrical reception of King Lear, his triumphs, disappearances and spectacular comebacks, make the play a particularly interesting choice for investigating the relationship between translation and performance. Thus the stage history of the play runs parallel to the efforts of its translators: Jan N. Kaminski, Jozef Paszkowski, Maciej Slomczynski, Stanislaw Baranczak. What did they owe to Shakespeare, and what does our Shakespeare owe to them?