Jakub Brat Pański. Powieść z początków naszej ery

Nowy Testament tak wspomina o braciach i siostrach Jezusa: „Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także jego siostry?” (Mk 6, 3 i Mt 13, 55-56). Co to za rodzeństwo Jezusa? Wielu zastanawiało się nad znaczeniem tych słów. Jest wiele interpretacji tej zagadki. Niektórzy pisarze wczesnochrześcijańscy (m.in. Klemens Aleksandryjski, Orygenes, Hipolit Rzymski) przypuszczali, że braćmi Pańskimi nazywano synów św. Józefa z wcześniejszego małżeństwa. To rozwiązanie przyjął autor książki „Jakub Brat Pański”, człowiek świecki. Zafascynowany Nowym Testamentem postanowił bliżej opisać życie Bożej Rodziny, uzupełniając je o wiedzę w dziedzinie realiów, obrzędów, zwyczajów, geografii, krajobrazu, potraw, tak aby bardziej przybliżyć czytelnikowi tamte, jakże ważne dla ludzkości czasy. Autor czyni to na podstawie Pisma Świętego, zapisków historycznych i Tradycji. Dużo się dzieje, powieść zaprasza do przeżywania wraz z jej bohaterami momentów codziennych, ale też chwil grozy, strachu, zwątpienia. Tam, gdzie brak relacji historyków, autor używa swojej wyobraźni. Pomimo że głównym bohaterem zdaje się być Jakub Brat Pański, to w rzeczywistości jest to opowieść o Jezusie Chrystusie i początkach chrześcijaństwa w Jerozolimie. To jednocześnie próba uporządkowania tamtych wydarzeń, umiejscowienia w ciągu innych historycznych wydarzeń minionej epoki.