Karafka La Fontaine a tom II

‚Karfka La Fontaine’a’ to prawdziwe opus magnum Melchiora Wańkowicza. Jest to ostatnie dzieło pisarza wydane za jego życia, o którym sam autor napisał, iż traktuje o sztuce pisania – ku wstępującym w szranki reportażu młodym adeptom dziennikarstwa. To dwutomowe dzieło jest dowcipną i erudycjną rozprawą o korzeniach oraz gatunkach wszelkiego pisarstwa, które wzięło się z najbardziej pierwotnej ludzkiej potrzeby opowiadania innym o swoich przeżyciach i uczuciach.

W ‚Karafce La Fontaine’a’ Wańkowicz pokazuje poprzez wspomnienia, analizy, anegdoty, swoją życiową wielką pasję, jaką było pisarstwo oraz sama inżynieria procesu twórczego.

Kto marzy o własnej książce, o jej napisaniu, zwykle pochłania cudze książki. Droga, która wiedzie do sztuki pisania, zaczyna się więc od misteriów lektury. Od aktów żarliwego, narkotycznego czytelnictwa. (…) O przygodach, z jakich wtedy składa się życie człowieka piszącego, opowiada właśnie dzieło Melchiora Wańkowicza. (…) Czytając Karafkę La Fontaine’a, żywimy złudzenie, że cała ta rzecz o sztuce pisania rozgrywa się w centrum prywatnej, Wańkowiczowskiej biblioteki. Tyle razy pisał o niej z miłością, tęsknotą, w pokornym zachwycie. (…) Każda rozmowa w takiej bibliotece, w „podwójnym” pokoju życia i śmierci, zagłady i trwania, winna zyskiwać sens wielostronny, gorzki, pełen skupienia, powagi, rozpaczy, nadziei. O czymkolwiek opowiada Melchior Wańkowicz, czegokolwiek docieka, od pierwszego do końcowego zdania podporządkowane jest duchowi narracji, poddaje się całkowicie woli mistrzowskiego narratora. Ulega więc żywiołowi opowieści. Opowieść dopełnia się – niczym spektakl towarzyski – w świecie szlacheckiej gawędy. (…) Na pobojowisku powieści, między nikłymi jeszcze obszarami eseju i reportażu Wańkowicz odkrył własny kontynent. Zawierzył gawędzie, temperując i świadomie wykorzystując ukrytą w niej energię. Andrzej Gronczewski

Książka, która rozrosła sie do olbrzmich rozmiarów, zmieniając się jednocześnie w porwaną autobiografię jej autora, w wyznanie wiary, w testament. Anna Bojarska

Melchior Wańkowicz (1892–1974) – wybitny polski pisarz, nazywany królem reportażu, jedna z największych indywidualności polskiej literatury XX wieku. W latach 1943–46 był korespondentem wojennym 2. Korpusu gen. Andersa. W latach 1949–58 przebywał w USA, potem wrócił do kraju. W 1964 roku aresztowano go i wytoczono mu proces polityczny o „przesyłanie materiałów szkalujących Polskę Ludową”, o którym głośno było na całym świecie. Był ceniony za swoją nieugiętą postawę i kochany przez miliony czytelników.

NOTA WYDAWNICZA

Pierwszy tom Karafki La Fontaine’a ukazał się w roku 1972 nakładem Wydawnictwa Literackiego. Kolejne wydania nakładem tego samego wydawcy: 1974, 1983 (w ramach Dzieł Wybranych Melchiora Wańkowicza). Niniejszą czwartą edycję pierwszego tomu oparto na wydaniu ostatnim. Drugi tom Karafki La Fontaine’a ukazał się w roku 1981 nakładem Wydawnictwa Literackiego. Drugie wydanie ukazało się w roku 1984 (także w ramach Dzieł Wybranych Melchiora Wańkowicza). Niniejszą trzecią edycję drugiego tomu oparto na wydaniu ostatnim.

SPIS TREŚCI

CZĘŚĆ TRZECIA – ZASADZKI 13. Chciejstwo 14. Relatywizm 15. Zamylenia 16. Cudzosłowie 17. Potknięcia 18. Deformacje 19. Obserwatorzy z zapchlonej kanapy (krytyka) 20. Aniołom swoim każę cię pilnować (cenzura)

CZĘŚĆ CZWARTA – SPRAWY PODSTAWOWE (WARSZTAT, ZAPLECZE) 21. Geny i środowisko 22. Praca 23. Talent 24. Byt materialny 25. Znajomość świata 26. Pamięć syntetyczna 27. Lektura 28. Biblioteki Biblioteki domowe 29. Indeksy 30. Kartoteka 31. Szperactwo 32. Informatory 33. Współpracownicy 34. Od calamusa do magnetofonu 35. Słowo mówione

Posłowie Aleksandra Ziółkowska-Boehm Indeks