Kochać za bardzo

Anoreksja określana jest mianem choroby duszy i ciała. ‚Kochać za bardzo’ to właśnie opowieść o powolnym umieraniu z bólu i miłości. To historia o toksycznym związku wypływającym z braku poczucia własnej wartości, ucieczce w chorobę i powolnej walce z chęcią do samounicestwienia się i z doskonałoscią. Bohaterka traci wszystko oprócz nikłej iskry woli walki podsycanej desperackimi zabiegami rodziny. W końcu trafia do szpitala, ale jej przeszłość również tam ją dopada… Czy uda się wygrać z chorobą? Czy można tak po prostu przestać kochać? I co ważniejsze – dlaczego czasami przestaje się kochać siebie?

Fragment:

Mogłabym powiedzieć, że to autobiografia – ale to byłoby kłamstwo. Mogłabym powiedzieć, że to próba pogodzenia się z czymś, zamknięcie pewnego rozdziału w moim życiu – ale to też byłby fałsz. To opowieść o zmaganiach z anoreksją tysięcy kobiet (i mężczyzn) oraz o tym, że czasami kochamy za bardzo. Nie będę Wam wciskać, że pisanie o tym nie boli. Wspomnienia są wciąż żywe, świeże i uwierają diabelnie duszę (powiedziałabym cholernie, ale to byłoby demoralizujące). Kamila to ja i nie ja, to możesz być równie dobrze Ty – decyzja, jak w najbardziej kiczowatym teleturnieju, należy wyłącznie do Ciebie. Bramka ‚A’ to anoreksja, bramka ‚B’ to Bartek i koszmar, jakim stanie się Wasze życie (choć będziecie mieć złudzenie, że to nie ‚real’, to się nie może dziać). Bramki ‚C’ w zestawie niestety nie proponują. To nie ta bajka…