Kontury

‚Kontury’ Sławomira Kuźnickiego to tom poetycki, który śni o smutku. Jego wewnętrzna moc podpowiada, że opisy, metafory, język emocji zawartych na kartach książki opolskiego poety i anglisty są niebywale przejmujące i wbijające się w krwiobieg czytelniczych rozmyślań. Frazy cechuje powściągliwość, lapidarność, jakby w tych lirycznych miniaturach zamknięto cały skondensowany gniew na ciemne strony rzeczywistości. Ten bunt to skok przeciw martwym dniom i nocom w martwych miastach; skok w nieodgadniony nurt egzystencji. Kuźnicki łapie nicość w sidła, przyszpila ją swoją wrażliwością i nadaje jej imiona, by zamknąć w ironicznych siatkach słów. Ból i lęk biją na oślep, a autor snuje narracje, opowieści, monologi – na przekór, na pohybel, na ratunek nogom, które idą w świat mimo wszystko, niosąc człowieka w drodze, i jego zranione serce, i jego zranione liryczne wyśpiewy.Paweł Tański