Maska Afryki. Odsłony afrykańskiej religijności

Maska Afryki to kolejny reportaż słynnego podróżnika i pisarza, którego fascynują pogranicza kultur i odchodzący w zapomnienie świat dawnych wierzeń. Podróżując przez Ugandę, Ghanę, Nigerię, Wybrzeże Kości Słoniowej i w końcu RPA, rozmawia z dyplomatami i członkami rodzin królewskich, politykami i naukowcami, biznesmenami i szamanami, chrześcijanami, muzułmanami i wyznawcami tradycyjnych lokalnych kultów. Oddaje głos swoim rozmówcom i pozwala im wprowadzić czytelnika w świat magii, wróżb i czarów.

‚Naipaul zaprasza czytelnika w podróż po Czarnym Lądzie: z Ugandy do Nigerii, Ghany i Wybrzeża Kości Słoniowej, a stamtąd do Gabonu i Republiki Południowej Afryki. Jest to wędrówka na spotkanie z historią, a przede wszystkim na spotkanie z ludźmi. Barwne opisy, w których widać umiłowanie dla szczegółu, przeplatają się z biografiami nietuzinkowych ludzi, przedstawicieli władzy i polityki, takich jak Jerry Rowlings czy Winnie Mandela. W tej różnorodności przyrody, dziejów i warunków życia powraca wspólny wątek – duchowość Afryki: łączność ze światem niewidzialnym utrzymywana przez krwawe ofiary i poszukiwanie źródeł duchowej energii. Mimo żywotności Kościołów chrześcijańskich oraz islamu Afrykanin pozostaje przywiązany do tradycyjnej religijności: zwraca uwagę na pozanaturalne znaki, dialoguje ze światem duchów, ma skłonność do cielesnej ekspresji. Podróż z V.S. Naipaulem po Afryce wciąga, poucza i wzbogaca. Powróciłem z niej zachwycony.’

Jacek Jan Pawlik

‚Mistrz wciąż w formie. Proza Naipaula jest prosta, zwięzła i zaangażowana. Podobnie jak Flaubert i Hemingway Naipaul pisze mniej, by powiedzieć więcej, i niewielu mu w tym dorównuje. […] To reportaż pierwszej próby.’

Alex Perry, „Time Magazine”

‚Naipaul w sposób bezstronny, trzeźwy, refleksyjny i pojednawczy przekazuje swoje mądre obserwacje z nadzieją, że im więcej wiemy, tym więcej akceptujemy.’

„Publisher’s Weekly”

‚Pisząc ze skromnością i cierpkim liryzmem, Naipaul wyraża nową postawę – zwątpienie w samego siebie. Uznanie ludzkiej słabości – począwszy od własnej – niezwykle pogłębia jego wnikliwość.’

Eliza Griswold, „The New York Times Book Review”