Między nami Lechitami

Czy Polacy to PoLachy ?

Nazwa ‚Polska” może wywodzić się od ‚pola’ lub ‚polus’ (północny), albo ‚na PoLuLen’ czy ‚PoleLnu’, zaś Lechistan od Lecha, Lędzian … lub łachy… Ale czy tylko ?

Dla Litwinów Polska to LENKIJA, a Polak to LENKUS. Przyznajmy, że kojarzy się to nam z lnem. Niemcy i Szwedzi mówią POLEN, jak gdyby przyjeżdżali tu po … len, albo … lenno. Dla Wschodu pozostajemy albo ‚POLJAKI’ albo po prostu LACHY, a gdzie LACHY tam i LASZKI. Dla Turków pozostajemy LECHISTANEM, a dla Irańczyków (Persów) LACHISTANEM. Z kolei dla Węgrów Polska to Lengyelország, zaś Polak to Pólus. Nie lekceważmy tej pamięci ukrytej w językach. Być może tylko ona nam pozostaje wobec braku innych źródeł. Jak mawiał Platon, warto zaufać przodkom, tym którzy byli przed nami. Widać, że język zachował wspomnienie o krainie, która nie nazywała się jeszcze POLSKĄ. Także w języku polskim przetrwały nazwy i imiona typu LECH, LESZEK czy LECHIA. Jan Długosz, jeszcze w XV wieku, pojęć Polacy i Lechici używał zamiennie. Paweł Jasienica przypominał zaś, że jeszcze za czasów Władysława Jagiełły w Krakowie mówiło się o Wielkopolsce w stylu: ‚Co też ci Polacy knują?’. Widać, że długo trwały odrębności regionalne i rodowe w Rzeczypospolitej. Spytajmy więc:

Co z tą Polską? Skąd jej nazwa? Dlaczego akurat tak o sobie mówimy i myślimy?