Pastores 70 (1) 2016

Drodzy Czytelnicy!Bieżący numer kwartalnika nosi tytuł: „Być bliżej ludzi”. Tak w skrócie brzmi jeden z postulatów adresowanych do pasterzy Kościoła, by w tym kierunku kształtowali swą tożsamość i działania. Wbrew pozorom nie jest to łatwe wyzwanie, gdyż obejmuje ono kilka płaszczyzn.1. Bardziej być. Wiele raportów referujących życie pasterzy ukazuje różnorodność i rozmiar ich zaangażowania. Nie ukazują one jednak wewnętrznych inspiracji i motywów działającego. Prawdą jest, że tę wiedzę posiada tylko Bóg. Jego sposób postępowania nie nosi w sobie rozdźwięku między tym, kim jest i co robi. Ta prawda onieśmiela i zawstydza człowieka. W świetle działań Syna odsłania się oblicze Ojca. Jego Duch przekonuje także, iż trwanie człowieka w Bogu stanowi gwarancję radości z życia. To Duch ukazuje, jak Bóg sam odnajduje każdego człowieka (ks. M. Warowny, W. Giertych OP). Przekonują o tym Boże słowa (ks. A. Draguła) i sakramenty, zwłaszcza Eucharystia (M. Zachara MIC).2. Kręgi bliskości. W Chrystusie ujawnił się zamysł Ojca, który chce usynowić swe stworzenie. Niewiarygodna bliskość Stwórcy odsłania obszary bliskości, w których zostaje postawiony pasterz (ks. A. Muszala). Pan ukazał swą bliskość w ciele, które obejmuje świat duchowy i fizyczny. On dotknął i pozwala się dotykać. Niekiedy na ten dotyk nie pozwala, by – co wydaje się paradoksalne – człowiek mógł być jeszcze bliżej Niego (ks. J. Szcześniak). Słowem, interesuje się całym człowiekiem i ku takiemu zainteresowaniu kieruje swych pasterzy, aby doświadczywszy bliskości swego Pana, na Jego wzór i Jego mocą przybliżali się do ludzi. Obecność, która jest najwyższym wyrazem bliskości, potrzebuje także zaangażowania z całego serca, ze wszystkich sił i z całej duszy. Ten proces zaczyna się już na etapie formacji wstępnej do prezbiteratu i rozwija się na każdym etapie życia (D. Kowalczyk SJ, ks. W. Bartkowicz). Warto jednak co jakiś czas dokonywać refleksji nad sposobami budowania bliskości z innymi (bp F. Papamanólis, A. Rusak, Marianna). Pomocą może okazać się namysł nad budowaniem relacji bliskości w małżeństwie (P. Kreeft). Nie jest to ucieczka w poboczny temat, gdyż w tym związku ujawnia się misterium miłości Chrystusa do Kościoła.3. Niepowtarzalny człowiek. Dużym ogólnikiem jest stwierdzenie, że Pan oddał życie za wielu ludzi. Może dlatego tak trudno odkryć, że ta prawda obejmuje zaangażowanie Pana w każdego z osobna. Stanowi to wyzwanie dla pasterzy, aby robiąc wiele dla wielu, nie myśleli tylko o niektórych. Zdaje się, że problem ten znika, gdy udaje się stworzyć małe wspólnoty, w których wydobywa się na światło dzienne imiona konkretnych osób (A. Kerner, A. Zając OFMConv, J. Żaryn). Jednak co począć, gdy przed Kościołem stają rzesze migrantów i uchodźców (ks. P. Mazurkiewicz)?Niech lekturze pisma towarzyszy myśl, iż zmartwychwstały Pan uprzedza nas w drodze do każdego Emaus i każdej Galilei.KAZIMIERZ PEK MIC