Pastores 77 (4) 2017

Drodzy Czytelnicy!

„W miarę jak światła wiary słabną, wzrok ludzi się zacieśnia.” Jak nie pogubić się w naszej cywilizacji, tak niestabilnej i tymczasowej, która zyskała wręcz miano „dyktatury relatywizmu”? Gdzie szukać pomocy i oparcia w wewnętrznych zmaganiach i kryzysach? Czy wierność Bogu i powołaniu jest jeszcze w „modzie” i czy w ogóle jest możliwa?

1. Realia życia nie napawają optymizmem, gdyż neopogaństwo osiedliło się nawet w Kościele (ks. A. Draguła), a obecną sytuację już 50 lat temu przewidywał prorok – ks. Joseph Ratzinger. Z kolei według papieża Franciszka „w kulturze tymczasowości nawet obecna chwila pozbawiona jest jakiegokolwiek zakorzenienia” i nie może stanowić trwałego punktu odniesienia (ks. P. Mazurkiewicz). Problem nie jest nowy, bo sam Jezus spotykał się z niezrozumieniem i odrzuceniem ze strony nie tylko tłumów, ale i uczniów (ks. W. Chrostowski).

W życiu księdza pojawiają się dylematy związane z rozeznaniem drogi i kierunkiem zaangażowania się w Kościele (R. Szmydki OMI). Może go dopaść kryzys związany z zakochaniem się w kobiecie, niewiernością zobowiązaniu czystości w celibacie i podwójnym życiem. W zależności od tego, jak dany ksiądz potraktuje swoje dylematy, trudności i grzechy, odbuduje się jego relacja z Chrystusem i jego życie na nowo nabierze blasku i sensu, gdyż „decyzje najbardziej słuszne powstają na poziomie serca” (rozmowa z K. Wonsem SDS), albo utonie „w rozpaczy i bezsilności” (A. Rusak). Źle przeżyte kryzysy prowadzą niekiedy do odejścia, które ostatecznie jest porażką samego prezbitera i zgorszeniem oraz bólem także dla świeckich (Marianna).

2. Ksiądz nie zostaje nigdy sam z tym, co go gnębi, może liczyć na modlitwę wiernych (J. Kwiatkowski), na wsparcie kolegów, wspólnoty (x AS) i pomoc przełożonych (T. Nowaczek MIC), ale skorzysta z niej tylko wtedy, gdy gotów jest ją przyjąć. Czasem zadziała zimny prysznic i upomnienie braterskie (ks. W. Rzeszowski). Ważnym wsparciem zawsze jest prawdziwa, zdrowa przyjaźń zarówno z kobietami (ks. K. Grzywocz), jak i z mężczyznami (K. Klauza). Pomocne bywa dzielenie się wiarą, bo i duszpasterz w konfesjonale może „pokrzepić się” pokorą i wiarą penitenta (P. Szyrszeń SDS). W niektórych środowiskach prezbiterzy otrzymują cotygodniowe skuteczne wsparcie dla życia i posługi w ramach formacji stałej (ks. P. J. Guzmán) albo korzystają z innych form pomocy w przezwyciężeniu kryzysu i pozostaniu na drodze powołania (F. Kucharczak, ks. S. J. Rossetti).

3. Wierność mimo zewnętrznych i wewnętrznych burz jest możliwa. Potwierdza to heroizm duchownych, poddawanych prześladowaniom i przemocy ze strony totalitaryzmów, a jednak do końca wiernych Bogu i Kościołowi (W. Roszkowski, rozmowa z J. Hajdasz). Potwierdza to też świadectwo męczenników okresu patrystycznego (ks. L. Misiarczyk – M. Pyzik-Turska).

O taką wierność, która nadaje blask życiu, módlmy się do Pana, który jest wierny i może nas uzdolnić do wierności.

KS. MIROSŁAW CHOLEWA

redaktor naczelny