Reformy ekonomiczne i polityczne a rozwój gospodarczy Indii (1991–2012)

Jedną z najważniejszych kwestii teoretycznych ekonomii oraz polityki gospodarczej po II wojnie światowej stał się rozwój ponad 100 krajów, które wyzwoliły się spod kolonialnego panowania i/lub innego rodzaju uzależnienia od wysoko rozwiniętych krajów kapitalistycznych i rozpoczęły samodzielny byt państwowy. Na ich obszarze zamieszkiwało niemal 70 proc. ludności świata. Były to – poza wyjątkami – kraje bardzo zacofane gospodarczo. Do grupy tej należały również Indie. Ze względu na swoją odmienność trudno porównywalne z innymi państwami postkolonialnymi. Ich nietypowość wynikała przede wszystkim z ogromnej liczby mieszkańców, jej dużej dynamiki wzrostowej, zróżnicowania etnicznego, religijnego, językowego oraz specyficznej, utrwalanej przez tysiąclecia struktury społecznej i systemu wartości. Przed władzami niepodległych Indii stanęły ogromne wyzwania. Najważniejszym było skonstruowanie odpowiedniego modelu gospodarki. Na początku lat 90. XX w. Indie przeprowadziły wielkie reformy ustroju gospodarczego i politycznego. Polegały one na liberalizacji i deregulacji gospodarki oraz utworzeniu demokratycznego samorządu lokalnego. Ich efektem był szybki rozwój gospodarczy, wskutek czego w połowie drugiej dekady XXI w. indyjska gospodarka pod względem PKB znalazła się na trzecim miejscu na świecie (po Chinach i USA). Niniejsza praca jest pierwszą w Polsce monografią przedstawiającą genezę, istotę, przebieg oraz – przede wszystkim – gospodarcze i społeczne skutki tych reform.