Religia i polityka w XXI wieku

‚Patronat medialny: TOK Fm, Gazeta.pl, Le Monde diplomatique

Od końca XX wieku politykę międzynarodową cechuje ”powrót do religii”. Zjawisko to stało się kluczową kwestią, która pomaga zrozumieć procesy zachodzące we współczesnym świecie. W książce Polityka i religia w XXI w. Georges Corm z niezwykłą erudycją i wyczuciem podejmuje rozważania na temat filozoficznych i politycznych korzeni, wywodzących się z postmodernistycznej myśli, antyrewolucyjnej wizji świata, która wyznacza kierunek działania amerykańskich neokonserwatystów. Wykorzystując bogaty materiał faktograficzny, autor wykazuje, że ingerencja religii w politykę nie wynika z odrodzenia tożsamości religijnej, lecz wiąże się z kryzysem „starych” demokracji, których fundamenty są podkopywane przez skutki globalizacji ekonomicznej.

Wiele uwagi Autor poświęca w książce trzem religiom monoteistycznym: judaizmowi, chrześcijaństwu i islamowi. Wszystkie one dotknięte są kryzysem, który prowadzi do wzrostu ekstremizmu religijnego. Zdaniem Corma, korzeni współczesnej przemocy nie należy szukać w rewolucji francuskiej, ale w epoce inkwizycji i wojen religijnych w Europie. Zjawisko, którego jesteśmy dziś świadkami, to nie tyle „powrót do religii”, ile instrumentalizacja religii, która ma odtąd służyć realizacji zupełnie świeckich celów politycznych i ekonomicznych. Jedynie powrót do wartości oświecenia oraz wprowadzenie wartości republikańskich w relacjach międzynarodowych pozwolą nam cofnąć się z niebezpiecznej równi pochyłej, na której stawiają nas zachodnie elity neokonserwatywne i religijni fundamentaliści.

Georges Corm, historyk i ekonomista, wykładowca uniwersytecki i doradca wielu organizacji międzynarodowych. Od 4.12.1998 do 28.10.2000 Minister Finansów w rządzie libańskim. Autor licznych prac poświęconych problematyce świata arabskiego, m.in. Bliski Wschód w ogniu. Oblicza konfliktu 1956-2003, Wydawnictwo Akademickie Dialog 2003, L’Europe et l’Orient (2004) Le Nouveau désordre économique mondial (1983), Orient-Occident, la fracture imaginaire (2002), Le Liban contemporain (2003).’