Rola klastrów w kształtowaniu zrównoważonej polityki rozwoju

Potrzeba rozwoju i podnoszenia konkurencyjności gospodarki jest dziś niełatwym wyzwaniem, które wymusza myślenie w sposób globalny, ale także gruntowną modyfikację strategii biznesowych oraz polityki gospodarczej. Jednym z nowych sposobów budowania konkurencyjności przedsiębiorstw
okazały się klastry. Klastry to pojęcie, które w ciągu ostatnich lat stało się ogromnie popularne obecnie stosowane jest nie tylko w dyskursie
naukowym, ale także języku publicystyki czy gospodarki. Klastry są obecnie najbardziej efektywnym sposobem poszukiwania efektów synergii wynikających ze współpracy poszczególnych podmiotów
wchodzących w skład tzw. potrójnej helisy1, do której należą przedsiębiorcy, ośrodki naukowe i władze publiczne. W Polsce z roku na rok realizowanych jest coraz więcej inicjatyw oraz przedsięwzięć odwołujących się do idei klastra. Co więcej, dowiedziono już, iż rozwój klastrów przyczynia się do szybszego i bardziej intensywnego wzrostu gospodarczego, podniesienia produktywności, zwiększonych zysków i eksportu, a także do tworzenia nowych miejsc pracy. Wiąże się to m.in. z dynamicznym wzrostem liczby przedsiębiorstw, dzięki czemu z kolei wzrasta konkurencyjność regionu.
Klastry stały się więc realnymi motorami wzrostu gospodarczego. Między innymi dlatego w ostatnich latach klasteringiem zajmują się władze publiczne
różnego szczebla przede wszystkim w kontekście kształtowania polityk publicznych oraz kreowania strategii rozwoju. Znalazło to także odzwierciedlenie w formułowanej na forum OECD koncepcji polityki rozwoju opartej o klastry2. Klastering jest też jednym z ważnych elementów
polityki gospodarczej Unii Europejskiej, wpisując się w priorytety Strategii Europa 2020, a także polskich dokumentów o charakterze strategicznym,
takich jak np. Polska 2030.