Sacrum. Mit. Historia

Współczesny człowiek […] doznaje oporów wobec niejednej formy objawiania się sacrum: trudno mu pogodzić się z tym, że dla niektórych istot ludzkich sacrum może przejawiać się np. w kamieniach czy drzewach. Ale nie należy zapominać, że nie chodzi tu o hołd składany kamieniowi jako takiemu, o kult drzewa jako takiego; święty kamień, święte drzewo nie są czczone jako kamień lub jako drzewo, są one przedmiotem kultu dlatego, że są hierofaniami, że wskazują na coś, co nie jest już kamieniem ani drzewem, ale czymś „całkiem innym”. Formy i sposoby przejawiania się sacrum są różne u różnych ludów i w różnych kulturach. Ale pozostaje zawsze fakt paradoksalny – to jest niepojęty – że sacrum objawia się, a tym samym „ma granice nieskończony” i przestaje być czymś absolutnym.

Mircea Eliade (1907–1986) – rumuński antropolog i religioznawca. W rodzinnym Bukareszcie podjął w 1925 roku studia nad filozofią indyjską, które w latach 1928–1932 kontynuował w Kalkucie. W roku 1934 rozpoczął pracę na uniwersytecie w Bukareszcie, z czasemzaczął wykładać gościnnie na wielu ważnych uczelniach w Europie. W latach 1941–1944 pełnił funkcje dyplomatyczne w rumuńskich ambasadach w Londynie i Portugalii. W 1945 roku zdecydował się osiąść w Paryżu. Aktywnie brał udział w europejskim życiu naukowym jako uczestnik kongresów i wykładowca. We Francji powstały jego najważniejsze prace: Traktat o historii religii, Szamanizm i archaiczne techniki ekstazyczyJoga. W roku 1957 powierzono mu katedrę historii religii na uniwersytecie w Chicago. Do końca życia dzielił czas między USA i Europę;uznanie zdobył po obu stronach Atlantyku. W latach 1976–1983 opublikował trzytomową Historię wierzeń i idei religijnych. Zmarł w Chicago.