Uciekinierka

Osiem historii, osiem kobiet. Żyją na cichej kanadyjskiej prowincji z dala od problemów i afer wielkiego świata. Dzieli je niemal wszystko: wiek, status społeczny, praca, pasje. Łączy jedynie ucieczka. Wszystkie badają granice swojej wolności.

Porzucają rodziców, ukochanych, przyjaciół, żeby zacząć nowe życie. Robią wszystko, by być gdzie indziej, spróbować czegoś innego, pójść za swoimi pragnieniami i znaleźć szczęście, które jest na wyciągnięcie ręki, lecz nigdy dostatecznie blisko.

Z pozornie prostych epizodów Munro buduje historie pełne ulotnego dramatyzmu i cichej zadumy nad możliwością zmiany własnego losu.

W zasadzie „Uciekinierka” jest tak dobra, że nie chcę tu o tym opowiadać. Cytowanie nie

odda tej książce sprawiedliwości, podobnie jak jej streszczanie. By oddać jej sprawiedliwość, należy ją przeczytać.

Jonathan Franzen, „The New York Times Book Review”

Geniusz Munro leży w zdolności przywoływania szczególnej, osobliwej atmosfery związków międzyludzkich, z ich niewypowiedzianymi napięciami i oczekiwaniami.

Alan Hollinghurst, „The Guardian”

Te opowiadania nie serwują frazesów; nie ma w nich pokrzepiających aforyzmów o hartowaniu się pod wpływem przeciwności. Ofiarują one jednak jeden z najwspanialszych darów literatury: sprawiają, że nawet to, co jest nie do zniesienia, dźwiga się odrobinę lżej.

„The Baltimore Sun”

Najważniejszy wniosek płynący z lektury Munro jest następujący – literatura realistyczna

żyje, a jej możliwości wcale nie zostały wyczerpane.

Juliusz Kurkiewicz, „Zeszyty Literackie”

Przemyślane, kunsztowne opowiadania Alice Munro to doskonały przykład prozy, w której emocje kipią między wierszami, a największe dramaty rozgrywają się w niedopowiedzeniach. „Polityka”