Warszawa literacka przełomu XIX i XX wieku

Codzienne życie literatów Warszawy, jego specyfika (powszechne jadanie śniadań w mleczarniach i handelkach oraz bywanie w kawiarniach i na jour fixeach) i towarzyszące mu zabójstwa z miłości i pobicia z urażonej ambicji, orgie i nieślubne dzieci, zakazy cenzury i próby ich obejścia, słowem – to, o czym nie piszą podręczniki literatury.
Odkłamane sylwetki pisarzy, które czasem fałszowano – ze względów obyczajowych, towarzyskich czy politycznych.
Szczególnie ucierpiało pokolenie pozytywistów, z których niezasłużenie uczyniono nudziarzy, z kolei do twórców Młodej Polski przylgnęło miano szaleńców.
Pięćdziesiąt lat historii Warszawy – od powstania styczniowego po wybuch I wojny światowej – miasta znaczącego, dawnej stolicy Rzeczypospolitej, sprowadzonej przez zaborcę do rzędu miasta gubernialnego na rosyjskiej prowincji. Przemiany cywilizacyjne w Warszawie, życie pisarzy pod zaborem rosyjskim, dokonania twórcze, sukcesy wydawnicze, skandale, romanse – to znajdziemy w książce ‚Warszawa literacka przełomu XIX i XX wieku’.

Piotr Łopuszański (ur. 1966 we Francji) – pisarz, publicysta. Z wykształcenia filozof. Na Uniwersytecie Warszawskim studiował także polonistykę i historię sztuki. Jako publicysta zadebiutował w 1991 roku na łamach prasy literackiej.
Publikował m.in. na łamach ‚Życia Warszawy’, ‚Przeglądu Artystyczno-Literackiego’, ‚Twórczości’, ‚Podkowiańskiego Magazynu Kulturalnego’, ‚Pamiętnika Literackiego’, ‚Stolicy’ i ‚Skarpy Warszawskiej’. Zajmuje się badaniem życia i twórczości Bolesława Leśmiana, o którym wydał 4 książki. Ponadto opublikował m.in. biografię ‚Gustaw Holoubek. Filozof bycia, PRL w stylu pop’ oraz ‚Warszawę literacką w PRL’ i ‚Warszawę literacką w okresie międzywojennym’.