Widma czasu

‚Widma czasu 2014’ Anny Kiesewetter w naturalny sposób stanowią klamrę z jej pierwszym tomikiem pt. ‚Zaułek Upadłych Aniołów’, wydanym w 2005 roku, ale zawierającym teksty z lat 1968 – 1988. Czyli zawiera te same symbole, te same odniesienia, tylko dwadzieścia pięć lat później. Między dwoma tomikami powstały jeszcze: ‚Sennik intymny’, ‚Szczep winny’ czy ‚Księga zadumanego filozofa’ (do tej pory nie publikowane), ale już tak wyraźnych powiązań między nimi nie ma.

Natomiast ‚Widma czasu 2014’ kontynuują wszystkie wątki z pierwszej publikacji poetyckiej Anny Kiesewetter. I tak pojawiają się tutaj motywy Błękitnej Róży, Pięknej i Bestii, poezji Szekspirowskiej, czy wręcz nawiązania do wydarzeń sprzed ćwierć wieku, choć już spojrzenie na nie odbywa się z wieloletniej perspektywy.

Ale jeżeli potraktujemy wszystkie kolejne tomiki wierszy Autorki, jak rodzaj pamiętnika, który nie tylko ilustruje i komentuje zdarzenia, opisywane w swoistej poezji symbolicznej, ale i tworzy rodzaj rebusa, może być odczytywany zgodnie z przeżyciami samego Czytelnika.