Złota żyła

Słowa są dla autorki ‚Złotej żyły’ nie tylko materiałem na wiersz, ale posiadają siłę zaczarowywania rzeczywistości. Ten performatywny wątek nie jest wypowiadany, ale odczuwalny. Jest to poezja wielu wątków, wielu narracji, wielu światów; mieni się niczym kalejdoskop znaczeń, sensów, metafor. Zaskakuje zwłaszcza metaforyka, budując jedyne w swoim rodzaju napięcia i atmosferę, odwołując się niekiedy do surrealistycznej maskarady świata, niekiedy do strumienia świadomości. Te wiersze są szczere i naturalne, płyną jak przedziwna rzeka w głąb naszej wrażliwości. Są jak lawina, w której każde słowo posiada swoje właściwe, poetyckie miejsce. Poetka potrzebuje poezji by podjąć dialog z niewysławialnym; nazwanie świata to oswojenie jego groźnej tajemnicy, nazwanie w nim siebie to wyjście poza kondycję swojego człowieczeństwa. Ewa Sonnenberg