Życie to chwila jawy. Świat oczami dziennikarza BBC

Misja: reporter

KS. ADAM BONIECKI: Niezależnie od tego, czy Tadeusz Jagodziński pisał o tym, o czym chcieli przeczytać jego wydawcy, czy o tym, co sam uznał za ważne, zawsze pisał z pozycji tego, kto odkrywa, obserwuje, wciąż umie się dziwić i chce – a właściwie musi – opowiedzieć.

PIOTR MUCHARSKI: Tadeusz uważał, ze jakkolwiek jesteśmy związani ze swoim partykularnym punktem widzenia, to media są po to, żeby uczynić cały świat widzialnym i słyszalnym. Czy raczej: udzielić mu głosu.

WOJCIECH JAGIELSKI: Ci, co go znali, mówią, że był idealistą. W Azji szukał czegoś, czego mu boleśnie brakowało w zachodnim świecie i życiu. Czegoś niewinnego, prawdziwego, szlachetnego, wzniosłego, doskonałego.

DARIUSZ ROSIAK: „Życie to chwila jawy między dwoma snami”. Cytat z ulubionej sztuki Tadeusza, „Burzy” Szekspira, znalazł się na odwrocie jego zdjęcia rozdawanego podczas pogrzebu w 2013 roku. Ten wybór tekstów jest szczątkowym świadectwem chwili jawy. Tego, co najważniejsze, i tak nie da się wyrazić.

TADEUSZ JAGODZIŃSKI (24 maja 1962 – 5 lipca 2013), dziennikarz, publicysta, tłumacz, działacz opozycji demokratycznej w PRL. Od 1985 roku mieszkał w Londynie.

W latach 1987–2005 redaktor Sekcji Polskiej BBC. Stały współpracownik „Tygodnika Powszechnego” i „Znaku”; publikował też między innymi w „Gazecie Wyborczej” (jako jej londyński korespondent), „Rzeczpospolitej”, „Polityce” i miesięczniku „Encounter”. Absolwent London School of Economics and Political Science.

Od 2008 roku do śmierci pracował w Ambasadzie RP w Londynie. Wiele podróżował, zwłaszcza do Azji – interesowała go szczególnie Birma, gdzie udzielał wsparcia tamtejszej opozycji. Na wniosek ministra spraw zagranicznych został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne osiągnięcia w pracy dziennikarskiej i rozwijanie współpracy polsko-brytyjskiej”.